Τάφος που χρονολογείται στην ελληνιστική εποχή και η μορφή του παραπέμπει στους λεγόμενους «μακεδονικούς» τάφους, τα χαρακτηριστικά ταφικά μνημεία των Μακεδόνων κατά την περίοδο αυτή. Ο τάφος ήταν μονοθάλαμος, καμαροσκεπής και καλυπτόταν από τύμβο.
Ήταν κτισμένος από πωρολιθικούς κυβόλιθους, ενώ ασβεστολιθικές δοκοί σε δεύτερη χρήση αποτελούσαν την κάλυψη του δρόμου του. Όλες οι εσωτερικές επιφάνειες της τοιχοποιίας του, καθώς και τα δάπεδα του δρόμου και του θαλάμου φέρουν επίχρισμα από ροδόχρωμο κονίαμα.
Το σύνολο του θόλου του έχει καταπέσει. Στη νοτιοδυτική γωνία του θαλάμου βρέθηκε κατά χώραν μαρμάρινη κυλινδρική θήκη, που προφανώς περιείχε την τεφροδόχο κάλπη. Ο τάφος βρέθηκε συλημένος στις αρχές του 20ού αιώνα από τον τότε Έφορο Αρχαιοτήτων Απόστολο Αρβανιτόπουλο και στη συνέχεια επικαλύφθηκε πλήρως με τα χώματα του τύμβου. Το 2000 η ΙΕ΄ Εφορεία Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων ανέσκαψε εκ νέου το μνημείο.
