Είναι ένα αρχαίο έθιμο του οποίου οι ρίζες άπτονται στις Διονυσιακές τελετές. Το πρωί της Καθαράς Δευτέρας μαζεύονται οι νέοι άνδρες του χωριού στην κεντρική πλατεία, σχηματίζουν πολλές ομάδες και περιφέρονται στις γειτονιές, πίνοντας κρασί και τραγουδώντας φαλλικά τραγούδια (γαμοτράγουδα) σε όποια γυναίκα τύχει να βγει από το σπίτι της και βρεθεί στον δρόμο τους. Οι συμμετέχοντες στο έθιμο βάφουν όλοι το πρόσωπό τους με βερνίκι κάνοντας το σύμβολο του σταυρού στα μάγουλά τους και στο μέτωπο. Περιφέρονται σε πομπή, υποχρεώνοντας όποιον συναντούν να πιεΙ κρασί από κεραμικά ποτήρια σε σχήμα φαλλού και τον βάφουν με βερνίκι τραγουδώντας του τα φαλλικά τραγούδια, των οποίων το περιεχόμενο συμβολίζει την γονιμότητα και την ευφορία της γης.

Το μεσημέρι και μετά από αρκετή οινοποσία, επιλέγουν ένα υποψήφιο θύμα για να τον θάψουν σαν Διόνυσο, τον λεγόμενο Μπουρανί, τον οποίο με την συνοδεία όλων των εμπλεκομένων μεταφέρουν για την ταφή του στο κοιμητήριο του χωριού, σκεπάζοντάς τον με φύλλα δάφνης.

Ένα έθιμο που ξεκίνησε να αναβιώνει προ δεκαετιών τόσο στο Ζάρκο, όσο και στον Τύρναβο, μιας και πολλοί κάτοικοι που ζούσαν παλιότερα στο χωριό, μετακόμισαν στον Τύρναβο, μεταφέροντας ήθη και παραδόσεις.